Het neoliberalisme verhief zelfredzaamheid tot de ultieme deugd en de technologisering maakte ons mobieler en vrijer dan ooit. Toch kampen veel mensen met onzekerheid, stress en eenzaamheid. Heeft het onverzadigbare ego zijn langste tijd gehad?
In het leven van de moderne westerse mens is vrijwel alles on demand beschikbaar: eten, kleding, vervoer, vermaak, dates, yogalessen. Vrije tijd is het afgelopen decennium letterlijk vrije tijd geworden. Er groeit een generatie op die thuisbezorgde boodschappen, een oneindige hoeveelheid televisieseries en constante verbondenheid via smartphones de gewoonste zaken van de wereld vindt.
Een van de meest prangende vragen van onze tijd is wat de comfortabele ik-cultuur met onze binnenwereld doet. Verwarren we gemak met geluk? Weegt de zucht naar zelfstandigheid en keuzevrijheid op tegen de onzekerheid en stress die daar het bijproduct van zijn? Verzwakken we niet zowel ons collectieve als individuele afweersysteem door het ego op het schild te hijsen? En algemener: wat blijft er over van de gemeenschapszin als de noodzaak tot samenwerking voor het creëren van welvaart, kennis en status vervaagt?